Prometeusz z Wrocławia

Czym zachwycił publiczność Prometeusz? Z całą pewnością cenioną i rozpoznawalną widowiskowością, gdzie światło, elektryzująca muzyka, fizyczna sprawność artystów występujących w atrakcyjnych kostiumach wkomponowane zostały w plastyczną, bogatą scenografię i oddziaływały na wszyskie zmysły. Pozytywnie ekscytując. Konwencja ta wyraźnie przywodzi na myśl parateatralne widowisko cyrkowe, do którego kluczem jest pokazowość i dla którego fabuła dostarcza estetyczngo pretekstu i kontekstu. W tym przypadku kontekstu mitologicznego, potraktowanego - jak mówi sam reżyser - ani nie intelektualnie, ani nie metaforycznie. Stąd warstwa faktualna mitu o Prometeuszu pozwoliła na zastosowanie szeregu atrakcyjnych przedstawieniowych środków, dając pole do popisu występującym akrobatom i tancerzom.

W miejsce tańca jako takiego oglądamy akrobatyczne ewolucje z przyrządami - na szarfach, na linach, piękne noszenia i niekonwencjonalne partnerowania, salta, przerzuty, symulowaną walkę z zastosowaniem teatru cieni,
a nawet elementy klaunady, którą posługuje się postać Epimeteusza. Choreografowane przez Maję Lewicką duety przydawały widowisku subtelniejszych, bardziej przeżyciowych tonów, dając przyjemne wytchnienie po dużych, grupowych, wieloelementowych scenach.

Potraktowanie niektórych wątków z przymrużeniem oka, jak stylizowane na klubowe party bachanalia, czy prezentacja artystów po zakończeniu spektaklu w klimacie making-of,
z wdziękiem i efektywnie przypochlebiają się gustom współczesnego odbiorcy. Oswajając przy okazji niedostępną w ogólnym pojęciu sztukę akrobatycznego ruchu. Nie widać lat wysiłków i żmudnych treningów - jest zabawa, do udziału w której artyści zapraszają wszystkich chętnych.

Zdeklarowana sceniczna umowność Prometeusza sprawia, że jest to przedstawienie dostępne każdemu, bo dla każdego czytelne. W fabularnej prostocie mogłoby być nawet edukacyjne... gdyby nie fakt, że pomyślane zostało raczej ku rozrywce widza dorosłego.

Artyści wrocławskiej inicjatywy IMPART po raz pierwszy mieli okazję wystąpić w warunkach festiwalu sztuki tanecznej. Za ich sprawą festiwalowa scena otwarta została na zabawę
i radość, uwodząc zarazem publiczność do przyszłych spotkań ze współczesnymi, nierzadko trudniejszymi w odbiorze formami.

Natasza Moszkowicz